Dla wszystkich Chłopaków:)

Normalnie nie wierzę w sny...

Sny miewam różne. Z niektórych nie chcę się budzić, z innych chcę jak najszybciej. Jestem przekonana, że są odbiciem mojej emocjonalnej osobowości, codziennych przeżyć, ważnych spraw. I tylko w takim sensie w nie "wierzę".

Ale są takie sny, które pamiętam jako takie na granicy jawy. Zdarzały mi się w bardzo ważnych, trudnych momentach. I tylko te dokładnie pamiętam.

I był taki jeden sen, ważny sen. Przyśnił się w czasie zupełnego relaksu, na zagranicznym urlopie, gdzie myśli o tym, że na dziecko trzeba będzie czekać długo, pojawiały się jak ulotne nitki babiego lata.

We śnie mówiłam Mu o swoich pragnieniach posiadania dziecka. A On mnie okrył płaszczem, przytulił i...dał zegarek, a potem powiedział, że nie czas na to, że nie jesteśmy jeszcze gotowi, że będzie właściwy czas...

Od tego snu minęło 5 lat. Dużo się wydarzyło, dużo spraw, których nigdy miało nie być, ale były... dużo działań, dużo ludzi wokoło nas się przewinęło. Dojrzałam?? Zmądrzałam?? Zawierzyłam??

Bardzo często zastanawiam się, czy już jesteśmy gotowi, czy zbliża się TEN czas??

Normalnie nie wierzę w sny, ale wierzę w Jego słowa ze snu i czekam.

Pięknych snów Wam życzę:)

Bóg mówi

Zdarzył mi się taki dzień - gdzie się nie obróciłam w Internecie trafiałam na tego typu grafiki:

 

 Myślicie, że Bóg próbuje mi coś powiedzieć? :)))

"Muszę mieć nowe życie w domu, bo zwariuję"

Takie mniej więcej słowa pojawiły się w mojej głowie ok. 2,5 roku temu. Usłyszał je też M. I zrozumiał, że tu już nie ma miejsca na żaden opór.
Dziewczyny jakoś zamilkły, więc skorzystam i poopowiadam, jak to się stało, że dołączyła do nas owczarka i co nam dało jej pojawienie się w naszym życiu. A dało wiele!  Aż sama się dziwię, że tyle wytrzymałam i jeszcze nic tu o niej nie było ;)

Tak, mamy psa :) I nie ma to nic wspólnego z radami typu: "weźcie szczeniaczka, znajomi wzięli i zaraz potem poczęło się dziecko". Nie ma, bo uleganie takim radom najczęściej kończy się dla psa schroniskiem, kojcem, łańcuchem... Bo pies staje się tylko narzędziem do osiągnięcia celu, jakim jest dziecko i staje się zbędny, gdy cel uda się osiągnąć...

A ja po prostu musiałam coś zrobić z tą pustką w domu. Z nadmiarem czasu (mimo licznych obowiązków zawodowych). Z tym, że wracałam z pracy i nie było nic, co by  wymusiło na mnie zostawienie jej za sobą. Żyłam non stop pracą. Nie zrozumcie mnie źle - miałam pasję, pracę, którą lubiłam, znajomych, rodzinę, ale to było mało. Do tego stres związany z leczeniem i wędrówką po lekarzach, odczuwalna (w pewnym momencie już może tylko podświadoma) presja ze strony rodziny... Coś musiało się zmienić!

Troski, których nie ma

15 sierpnia, Msza św.

W pierwszych rzędach kobiety przy nadziei. Albo z malutkimi dziećmi. A nie jest to Msza dla dzieci. Dlaczego akurat teraz przyszły, dlaczego tak do przodu? Mimowolnie je obserwuję. Odnoszę wrażenie, że jedna próbuje ukryć widoczny już brzuszek.

Nie wiem kiedy moje myśli kierują się w stronę zmian u mnie w rodzinie. Jedno niemowlę i jedna ciąża, czyli już niedługo dwójka brzdąców na imprezach rodzinnych. A wokół szczęśliwi rodzice, dziadkowie, ciocie, rodzeństwo. Szczęśliwi, bo na to drugie dziecko też czekali wiele lat (po pierwszej ciąży, kilka kolejnych kończyło się poronieniami). W sumie to nie moja rodzina, ale akurat na imprezach rodzinnych się spotykamy.

I nagła panika. Nie dam rady. To będzie zbyt wiele. I to niewypowiedziane współczucie dla nas. Albo pocieszanie, albo cisza – jedno gorsze od drugiego. I kombinacje – nie będę jeździć. Pojedzie sam M. Nie, to nie przejdzie. To będziemy się wymawiać i wpadać przed / po.

Płyną łzy, a ja proszę: „Mateczko Najświętsza, daj mi siłę być bezdzietną wśród dzieci, rodziców i dziadków. Oni mają prawo do swojego szczęścia. Daj mi siłę”.

Wychodzimy. M. dopytuje, dlaczego płaczę, co się stało. Odpowiadam, że nic takiego. Milczę.

Psalm 139 Uwielbienie Bożej wszechwiedzy

PANIE, Ty mnie przenikasz

i wiesz o mnie wszystko.

Wiesz, kiedy zasypiam oraz kiedy wstaję,

a moje zamysły z daleka rozpoznajesz.

Znasz sposób mojego działania i wypoczywania,

widzisz każdą drogę, którą postępuję.

O PANIE, zanim usta otworzę, by nimi przemówić,

Wciąż szukam...

''Ucz mnie, Panie, wypełniać Twoją świętą wolę, znaleźć i ustalić miejsce, gdzie mogę Tobie najlepiej służyć''

Ta modlitwa wisiała kiedyś u mnie w pokoju nad łóżkiem. Powtarzałam ją w trudnych dla mnie momentach, kiedy potrzebowałam wsparcia z góry. Potem ją trochę zapomniałam. Wyprowadziłam się, oddałam mamie swój pokój, a modlitwa gdzieś się zapodziała.