Uczucia niechciane (2)

Przeczytałam post Agi i chciałam skomentować, ale jednak za długi komentarz by wyszedł i zniknąłby po prostu. A temat uczuć niechcianych też do mnie wraca. 

Właśnie zobaczyłam na Fb radosną informację o narodzinach w dalszej rodzinie (ślub był chyba w zeszłym roku?), inna kuzynka jest w ciąży. I niby wspaniale, ale rzeczywiście pojawia się niechciany SMUTEK. Mimo że nikomu nie życzę takich trudności, jakich my doświadczyliśmy i doświadczamy. Mimo że to wspaniałe dziewczyny i małżeństwa i taki porządek rzeczy. Nie zobaczę sie z nimi, jest dystans, brak bezpośredniego kontaktu, napiszę "Gratulujemy!!!" i po sprawie...

Czy aby na pewno? Będą pojawiać się kolejne zdjęcia, radosne nowiny (bo przecież o trudnościach i codziennych zmaganiach informować nie będą), dziecko będzie rosło – miesiąc, 3 miesiące, roczek; pojawi się rodzeństwo, a u nas bez zmian... I tak będę oglądać te zdjęcia, nawet lajkować, zachwycać się szczerze radosnym maluchem, a w sercu... odezwie się SMUTEK.

Dopiero co przypomniały mi się moje zmagania z innym niechcianym uczuciem – zazdrością. Najpierw STRACH, że ktoś się ze mną podzieli radosną nowiną i próba uprzedzenia tej sytuacji (lustrowanie brzucha, badanie zachowań, czasem nawet podpytywanie – wszystko, bym mogła się przygotować), potem ŁZY, budowanie dystansu, ZAZDROŚĆ (czemu ona nie ja? W czym jest lepsza, a w zasadzie to nie jest, więc czemu...).

Pamiętam, jak kiedyś w takich emocjach przyszła mi myśl, że gdyby doszło do poronienia to ja bym tak wspaniale współczuła, otoczyła empatią, dała wsparcie, a cieszyć się, wspierać w ciąży jest TAK TRUDNO. I po jakimś czasie dostałam informację o poronieniu... Jak się poczułam? Fatalnie! Pojawiły się autooskarżenia, jak w ogóle mogłam pomyśleć, że mogłaby poronić. Czy ja jej tego życzyłam??? Wprost nie, ale może jednak??? Poszłam do spowiedzi, podzieliłam się wątpliwościami i uczuciami, z którymi nie mogłam sobie poradzić. Ksiądz spokojnie stwierdził, że na szczęście nasze myśli nie mają mocy sprawczej. Że nie można się winić za emocje.

Aguś, znam dobrze to POCZUCIE WINY, o którym piszesz. Jako odpowiedź przychodzi mi myśl, którą ostatnio usłyszałam na szkoleniu z psem (tak właśnie!) - jeśli popełniliśmy jakiś błąd to nic nie da, że będziemy go rozpamiętywać i się na nim zapętlać. Trzeba WYBACZYĆ SOBIE i iść dalej. I tak myślę, że w tych naszych relacjach z innymi rzeczywiście musimy przede wszystkim sobie wybaczać, nie wracać do tego tylko iść do przodu. To w naszych głowach takie wydarzenia urastają do rangi niemalże zachowań haniebnych – a im częściej o takim zdarzeniu myślimy, tym straszniej nam się przedstawia...

Oddawajmy to Panu, prośmy o wsparcie Maryję i naszych Aniołów Stróżów, bo nasze emocje są częścią nas i też darem, który otrzymałyśmy, a że okazujemy się słabe w konfrontacji z nimi? Zdarza się, trzeba to sobie wybaczyć i podjąć kolejną próbę. A nawet więcej – dziękować za nie i uwielbiać Boga w każdym wydarzeniu (jak już sobie o tym przypomnimy, gdy emocje opadną...).

I jak dobrze, że mamy z kim się tymi emocjami dzielić i gdzie pozbyć się ich balastu... Naprawdę każdego dnia dziękuję Bogu za Waszą obecność w moim życiu!!!