Już nie boję się marzyć

Na początku marzyłam. Wyobrażałam sobie, jak to będzie mieć dziecko, czy to będzie chłopiec czy dziewczynka, jak zrobię test i przekażę radosną nowinę M., a potem razem ogłosimy ją rodzinie (czy od razu, czy po I trymestrze, jeszcze nie wiedziałam). Wyobrażałam sobie spacery, wspólne wyjazdy, święta... Wszystkie dziewczyny w rodzinie miały zapowiedziane, że moje wymarzone imię jest zarezerwowane...

Z czasem przestałam marzyć. Nawet się nie zorientowałam kiedy. Nie pozwalałam sobie na to. Jak się okazuje przez wiele lat.

Jakiś czas temu trafiłam na blog Spragnionej Cudu. W okresie Wielkanocnym bodajże. Poruszyły mnie rozważania drogi krzyżowej, które napisała dla małżonków doświadczających niepłodności. Poruszyła mnie szczerość jej wpisów i umiejętność oddania tego, co przeżywa w łączności z Bogiem. W wierze. Poruszyło mnie to, że wybrała szablon ten sam, który ja wybrałam, kiedy postanowiłam pisać bloga, dzieląc się doświadczeniem obecności Boga w moim życiu. Zabrakło mi jednak wtedy odwagi, by tak szczerze pisać, o tym, co przeżywam. Dla mnie było za wcześnie.

Niedawno wróciłam na jej bloga i trafiłam na ten fragment: Lubię ten czas po owulacji. Jestem bardzo pozytywnie nastawiona, wręcz radosna. Pełna nadziei oczekuję dobrych wieści. Nikt mi tego nie zabierze!

Nikt mi tego nie zabierze! Zatrzymałam się... Ja prawo do marzeń odebrałam sobie sama. Z obawy o kolejne rozczarowanie i związany z nim ból. A może z obawy, że jak będę chciała za bardzo to się nie spełni...

Dziś jestem na innym etapie. Wiem, że marzenia nie determinują rzeczywistości. Wiem, że owszem są potrzebne, by się w życiu rozwijać, do czegoś dążyć. Wiem, że: 

Życie nie jest ani lepsze, ani gorsze od naszych marzeń; jest po prostu inne.

(William Szekspir)

I będę marzyć. O moich dzieciach. O naszej rodzinie. O różnych etapach macierzyństwa. O tym, jak urządzę dziecięcy pokoik. Bo tak jak napisała Spragniona Cudu: Nikt mi tego nie zabierze! A czas marzeń to piękny i radosny czas!

A że życie być może potoczy się inaczej niż marzenia i że będę w nich idealizować rzeczywistość? Pewnie tak. Ale będzie to życie o marzenia bogatsze :)