Adopcji mówię stanowczo NIE ?

Słowo adopcja budzi we mnie różne emocje. Nie dopuszczam na dłużej do siebie myśli, że moglibyśmy adoptować dziecko. Tematu raczej unikam. Nawet czytając książki dotyczące starań o dzieci i związanych z tym problemów, omijam rozdziały mówiące o adopcji. To chyba ze strachu.

Ponad dwa lata temu miałam taki czas, że dużo o tym myślałam. Nie byliśmy całkiem gotowi, ale rozważaliśmy to. Może dlatego, że byliśmy blisko z naszymi znajomymi, którzy z entuzjazmem przygotowywali się do tego procesu. Mieliśmy z mężem nawet taki plan, że jak przyjedzie do Polski na urlop (pracował wtedy przez rok za granicą) to wybierzemy się do ośrodka adopcyjnego, żeby czegoś więcej się dowiedzieć. Sprawy się trochę pokomplikowały, mąż na urlop nie przyjechał, a po jego powrocie do Polski po dość krótkiej rozmowie zdecydowaliśmy, że nie jesteśmy gotowi i zamykamy temat.

I tak było przez cały ten czas. Aż do momentu wpisu, który zamieściła na blogu Ewa. Zaczęłam więcej o tym myśleć. Na początku byłam zła, że ten temat wraca. Nie chcę tego dotykać! Kilka dni potem rozmawialiśmy z mężem o adopcji. Trochę dziwna to była rozmowa, bo czułam, że żadne z nas nie chce się przed sobą przyznać, że dopuszcza taką możliwość, że może nawet czasem trochę chce. Tu zawsze mi się włącza rozkładanie wszystkiego na części pierwsze i szukanie konkretnej, jasnej odpowiedzi. Wiem, że adopcja to trudna decyzja. Chyba miałabym problem z pokochaniem dziecka adopcyjnego. I wtedy postawiłam sobie pytanie: chcesz mieć dziecko czy być matką? Bo jeśli tylko to pierwsze, to trochę słabo! Jeśli jednak chcę być matką to czy nie powinnam być bardziej otwarta na adopcję? Jak to właściwie powinno być? (no takie moje tunelowe rozumowanie). A może ma zostać tak jak jest, żeby nie skrzywdzić siebie i innych? 

Kilka dni temu mieliśmy wizytę u naszego lekarza. Spędziliśmy parę godzin w poczekalni. Przychodzą pary z plikami wyników badań, w których pojawia się znajoma karta z naklejkami. Są też kobiety z brzuchami lub/i z małymi dziećmi - do tej pory źle znoszę takie scenki. Pan doktor bardzo optymistycznie patrzy na moje wyniki, ja jednak przyjmuję to z dużą rezerwą. Po wizycie idziemy z receptami do apteki. Długo czekamy na wszystkie leki. Obok mnie stoi kobieta z kilkumiesięcznym dzieckiem, trzyma je na ręku. Patrzę na to dziecko, na jego płaskie małe stopy (było bez butów i skarpetek), na serdelkowate ręce i myślę sobie, że też bym takie chciała. Właśnie takie jak to. I w tym momencie było mi zupełnie obojętne czy to moje biologiczne czy adopcyjne. Ot taki chwilowy (?) przypływ innego myślenia.  

P.S.

W piątek trafiłam w gazecie na takie słowa Papieża Franciszka:

„Kto nie ryzykuje, nie idzie naprzód. A jeśli się pomylę? Popełnisz większy błąd, jeśli pozostaniesz w stanie spoczynku. Oto najgorszy błąd: zamknięcie. Ryzykuj dla szlachetnych ideałów. Ryzykuj, brudząc sobie ręce.”