Inspiracja

Jakiś czas temu na kursie adopcyjnym miałam spotkanie z mamą adopcyjną dziewczynki z bardzo zaawansowanym płodowym zespołem alkoholowym. Opowiadała nam o tej chorobie, o córce, o swojej codzienności. Była to bardzo skromna kobieta, ale mnie urzekła. Miała w sobie tyle siły i radości, że rozdawała ją wszystkim wokół. Z taką ławtością mówiła o trudnych sprawach. Słuchałam jej wtedy i myślałam: jak ja bym chciała w ten sposób podchodzić do życia. U mnie niestety schemat wygląda inaczej: jest problem, jest zamartwianie się i trzymanie się tego problemu, jakby nie było lepszych rzeczy do roboty. Dopiero po jakimś czasie zaczynam szukać rozwiązania, albo okazuje się, że nie było sensu się tyle martwić, bo rozwiązanie przyszło samo. Staram się ten schemat przeskoczyć, ale jeszcze dużo mi brakuje do perfekcji.

Ta mama adopcyjna była dla mnie inspiracją. Oprócz tego, że oswaja z tematem chorób na kursie adopcyjnym, utworzyła też grupę wsparcia, dla rodziców, których dzieci cierpią na FAS. Tyle dobra z siebie daje i tylu ludziom pomaga, a mogłoby się uważać, że to właśnie ona potrzebuje pomocy. Gdy ktoś z sali zapytał ją, jak sobie daje radę, skąd ma tyle siły, odpowiedziała, że ona nie daje rady sama. Oddała się Panu Bogu i to On ją prowadzi i daje tą siłę. Sama jest bardzo słaba.

Ja też czasem zadaję sobie pytanie czy dam radę? Nie wiem jak długo będę czekać na moje dziecko, z iloma jeszcze problemami przyjdzie mi się zmierzyć. Po takich spotkaniach utwierdzam się w przekonaniu, że odpowiedź jest tylko jedna. Moje siły są bardzo ograniczone, potrzeba mi czasem „kopniaka”, żeby ruszyć z miejsca, ale wierzę, że Pan Bóg jest przy mnie, kieruje mną, a ja chcę dać się mu prowadzić i iść do przodu razem z Nim.